Od drugiego listopada straciliśmy, jak się po kilku latach okazało – bezpowrotnie, Kresy Wschodnie. Władza radziecka „oczyszczała” zagrabione ziemie urządzając istny taniec śmierci (danse macabre) w pierwszych tygodniach wojny oraz czerwcu i lipcu 1941 roku. Nigdy nie dowiemy się, ilu Polaków zostało zastrzelonych, zatłuczonych młotami i porąbanych siekierami podczas przemarszu „niosącej pokój i wolność “Armii Czerwonej. Właśnie wtedy terror całej okupacji sowieckiej osiągnął swój punkt kulminacyjny. Okoliczności i metody dokonywanych mordów – oraz warunki, w jakich odkrywano ofiary, a także skutki, jakie masakry owe pociągnęły – należą do wyjątkowych. Ujawniła się wtedy cała dehumanizacja bolszewizmu, jego zbrodniczy, prymitywny i złowieszczy charakter. Aresztowany i osadzony w Brygidkach generał Anders pisze: „Już wtedy wiedziano o straszliwym znęcaniu się podczas śledztwa. Bito i torturowano średniowiecznymi sposobami, często aż do śmierci. Katowano mężczyzn, kobiety, małoletnią młodzież (...) “.